Στην εφημερίδα "ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ" της 01-07-2006 δημοσιεύθηκε άρθρο με θέμα "Νοσοκομεία της ντροπής".Αναζητήσαμε το άρθρο και το αναδημοσιεύουμε ώστε να το διαβάσουν και συνάδελφοι που δεν το είδαν στην εφημερίδα.
ΓΕΡΑΣΜΕΝΑ ΚΤΙΡΙΑ, άθλιες συνθήκες για γιατρούς και ασθενείς
Νοσοκομεία της ντροπής
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Του ΣΑΚΗ ΑΠΟΣΤΟΛΑΚΗ
Πεσμένοι σοβάδες, σκουριασμένα υδραυλικά, παλιά καλοριφέρ, σπασμένες σωληνώσεις, τοίχοι με υγρασία, τρύπια σεντόνια, παλιά στρώματα, παλιά κρεβάτια. Είναι η εικόνα μερικών από τα πιο παλιά νοσοκομεία της Θεσσαλονίκης, όπως το «Γ. Γεννηματάς», το «Αγιος Δημήτριος», το Λοιμωδών Νόσων ή το «Γ. Παπανικολάου».
Παλιά κτίρια που χτίστηκαν από τον 19ο αιώνα για άλλες χρήσεις, όπως για κατοικία του πασά της Θεσσαλονίκης το «Αγιος Δημήτριος», στάβλοι του πασά το «Γ. Γεννηματάς», σχολείο, που αργότερα πέρασε στο ΙΚΑ, για να γίνει θεραπευτήριο το «Αγιος Παύλος», ως σανατόριο για φυματικούς λειτούργησε το 1932 το «Γ. Παπανικολάου». Το 1953 ξεκίνησε να λειτουργεί το ΑΧΕΠΑ. Είναι τόσο παλιά κάποια από τα νοσοκομεία της πόλης, που ο Ιατρικός Σύλλογος Θεσσαλονίκης έχει καταγράψει την ιστορία τους σε ειδική έκδοση.
Κάποια νεότερα κτίρια που χτίστηκαν μέσα στα οικόπεδα αυτών των νοσοκομείων, μετριάζουν το πρόβλημα, το οποίο όμως παραμένει.
Σωληνώσεις και υγρασία σε τοίχους μέσα στο νοσοκομείο, ντουλάπια με υγρασία στα μαγειρεία, εξωτερικές σωληνώσεις αποχέτευσης με έντονα ίχνη υγρασίας στους διαδρόμους, τοίχοι από γυψοσανίδες ή πλαστικό, φυτά που φυτρώνουν στην υγρασία των τοίχων, παράθυρα πρόχειρα καλυμμένα, θάλαμοι με εννέα κρεβάτια, αλλά και θάλαμοι-κελιά με έναν ασθενή, τρύπες στην ψευδοροφή του διαδρόμου, αλλά και γραμμένη με σπρέι στο τοίχο η λέξη «νεκροθάλαμος» με ένα βέλος από κάτω που δείχνει την κατεύθυνση είναι μερικές από τις εικόνες που συναντά κανείς στο «Γ. Γεννηματάς».
Μπάζα
Μπάζα και ιατρικά μηχανήματα στοιβαγμένα δίπλα στις σκάλες, λάμπες που κρέμονται πρόχειρα, βρώμικους κάδους στους διαδρόμους, αρχαία φορεία και αναπηρικές καρέκλες, μπαλώματα στα δάπεδα, παλιά ξεβαμμένα καλοριφέρ, πεσμένους σοβάδες, ξηλωμένα κανάλια καλωδίων, σωληνώσεις με ξεσκισμένους υαλοβάμβακες αντικρίζει κανείς στο «Αγ. Δημήτριος», όπου γίνονται πρόχειρες επισκευές που δεν λύνουν τα προβλήματα.
Στο «Γ. Παπανικολάου» η συντήρηση των παλιών κτιρίων είναι ένας διαρκής αλλά άνισος αγώνας. Η πανεπιστημιακή γναθοχειρουργική κλινική στεγάζεται στο σχολείο που υπήρχε για τα παιδιά των φυματικών, άλλες πτέρυγες έχουν παραμείνει γιαπιά από το 1978, άλλες είναι μισοκατασκευασμένες. Το νοσοκομείο διαιρείται σε 18 διαφορετικά κτίρια και οι ασθενείς μετακινούνται για τις εξετάσεις τους με ασθενοφόρα, το φαγητό και τα φάρμακα διανέμονται με αυτοκίνητα, ενώ το χειμώνα το νοσοκομείο αγοράζει αλάτι και νοικιάζει εκχιονιστικό μηχάνημα για να κρατά ανοιχτούς τους δρόμους ανάμεσα στα κτίρια.
Με την άθλια αυτή κατάσταση έρχονται καθημερινά αντιμέτωποι γιατροί, νοσηλευτές, ασθενείς και οι συνοδοί τους, που δεν έχουν την τύχη να είναι σε κάποιο από τα πιο σύγχρονα νοσοκομεία, όπως το «Παπαγεωργίου» ή το «Ιπποκράτειο».
Πλην των Μονάδων Εντατικής Θεραπείας και των καινούργιων κτιρίων που έχουν φτιαχτεί στα νοσοκομεία, στα παλιότερα κτίρια οι κοινόχρηστοι χώροι, όπως οι τουαλέτες, χρησιμοποιούνται και από ασθενείς και από συνοδούς. Η καθαριότητα έχει ανατεθεί σε ιδιώτες που δεν διατηρούν σταθερό το προσωπικό τους, για να μην αποκτούν οι εργαζόμενοι δικαιώματα, όπως επιδόματα και άδειες. Το αποτέλεσμα; Μόλις το προσωπικό εξοικειωθεί με τις ιδιαιτερότητες και απαιτήσεις της καθαριότητας σε νοσοκομειακό χώρο, να αντικαθίσταται από άλλο προσωπικό που είναι ανεκπαίδευτο στις ιδιαιτερότητες αυτές.
Πηγή:
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 01/07/2006
